მე ვარ ლამაზი, ოი მოკვდავნო, ვით ქვის ზმანება,

და ჩემი მკერდი, მრავალი რომ შეუწირია,

არსებობს მისთვის, რომ შთაბეროს პოეტებს ვნება,

მარადიული და უთქმელი, ვით მატერია.

ვმეფობ ლაჟვარდში, როგორც სფინქსი შეუცნობელი

ჩემში შერწყმია თოვლის გული გედის სითეთრეს:

ვდგავარ უძრავად, მინდა ვიყო მარად უცვლელი,

ჩემთვის უცხოა სიცილის და ცრემლის სიკეთე.

მედიდურობის, ჩემეულის, უსიტყვოდ მჭვრეტი,

ვით ქანდაკებას, მონუსხული პოეტი მეტრფის

და უფრო მეტი თავდადებით ირჯება ჩემთვის.

ეს იმიტომ, რომ გამაჩნია მე ჯადო ერთი:

დიდი თვალები, მარადიულ შუქისმიერნი,

სადაც ყველა და ყველაფერი ჩანს მშვენიერი.