დავრჩი ერთგული შემოდგომის სევდიან ბედის,

თუ ავენთები უძილობით ღამე მშვიდობის,

მძიმდება ფერი უიმედოდ დამწვარ აბედის,

ღამე მშვიდობის აღარა მწამს ვინმეს მინდობის.

უიმედობით არ შევდრკები ჩემს გზას მივყვები,

მშვენის ბეჭედი საქორწინო ოქროსი ხელზე,

უმნიშვნელოა და უაზრო სიტყვად ბრიყვები.

ყველა იფიცებს ჩემს სხივოსან მზიან სახელზე.

ბრილიანტის დღედ ოქროს ბრასლეტს ავამზიანებ,

ხომ მოუხდება ჩემს ლამაზ ცოლს ბროლის მაჯაზე,

ღამე მშვიდობის მზე დილამდი დავიგვიანებ,

რომ დავიჭრები სიყვარულით ცეცხლის ხანჯალზე.

ვიცი სად? ან რატომ იჟანგება ღამის გოდება.

ღამის თვალებში შემოდგომის ავი ტირილი.

ტყეში ავაზაკს დედის ცრემლი მოაგონდება,

რომ დაღამდება უსიცოცხლო ამოყვირილით.

არ მინდა, კმარა მოთმინება, მორჩა წამება,

ღამე მშვიდობის, გათენებას ველი სხვაგვარად,

მთვარის უიღბლო ფერწასული შემოღამება,

ძილში ჩამყვება გადატენილ საფლავის ჯვარად.

დღეს ასე მოხდა, ხვალ შორს მოვლა თუ დამჭირდება

წმინდა ალერსიც არ უნახავს როსკიპის თვალებს,

სხვას შავი ღამე რაღას მეტყვის, რას დამპირდება?

ღამე მშვიდობის, ზეგ ავანთებ ცეცხლის მაშხალებს.