მე თავი მგონია ქვეყნად უმდიდრესი,

მფლობელი მიწის და ზეცის,

რაკი შენ არსებობ ჩემთან, ჩემთვის, ჩემში

და უხმო ოცნება გესმის.

მე თავი ზღაპრიდან მოსული მგონია -

ავი დედინაცვლის გერი.

ცხრა მთის გადაღმიდან (ღმერთო, რა შორია),

მოდიხარ, მეძებ და მშველი...

და მთელი ცხოვრებაც მგონია ზღაპარი -

შენი თვალებივით სანდო...

და ჭორი მგონია მაინც ის “სხვა ქალი”,

ისე, სულ ტყუილად ვდარდობ...