გიშრის ნავნი შავთა ზღვათა არობენ, 

ირისენი მთვარეზედ კამარობენ, 

ორნი ტოლნი თანასწორ ბზინვარობენ, 

მათ-თან ჭოგრნი აღარად სახმარობენ!

აწ ედემი ტურფად ნარგიზოვანებს, 

ასფოდელო მრავალ-ყვავილოვანებს, 

სუფთა ქცევით ფერად-ფურადოვანებს; 

მრჩობლ ხუმარნი ლამაზ-მოცინარობენ!

მარჩბივნი მარიხნი სისხლის მღვრელობენ, 

ყორნის ბოლოს გაშლით მომზიდველობენ, 

აბაშ-ინდნი მას გუშაგად მცველობენ, 

სათად წამწამს ხშირად შეისარობენ!

მელნის ტბათა აღელვებს შვენებითა, 

მშვილდ-რაინდობს ქამანდის ჩვენებითა, 

უკვდავებას მოგვცემს ხელოვნებითა; 

თვით-მპყრობელნი ჩემზედ კეისარობენ!

ლამპარად გვამისა ეს იცხადების; 

ამის მსგავსი მარავსა იბადების; 

მასთან მყოფი ნიადაგ განახლდების. 

ქვეყანასა აწუხებენ, ხარობენ!