|
ბულბულის შურსა შევსდგომივარ მუდამ მძახველი, მწყურნების თვალით შემოგყურებ შენი მსახველი, ვარდის ეკალი გულს დამეცვა პირ-გამახველი! შენგან დაკოდილს შემიბრალებ ჩემი მნახველი! დამაშვრალმან სულ მოვირბინე შენგნით ახ ველი!
შენის ბულბულის შემაშალი, შემაშმაგები! შენგან ითხოვენ შვენებასა სხვანი კარგები; ჩემგან რად უნდა გაგიკვირდეს - დავიდაგები! ყოვლი მიჯნური შენ დაგიწვავს, მიწის მლახველი!
ყელი გამომჭერ, პირი დამრჩა შენის დანების! შენი ბრალები ჩინუ-მაჩინს გაიგზავნების: შენგანა მკვდარი ბევრი ვინმე გაიმჟღავნების! კაია და მორჩი, ჩემზედ ნუ ხარ თვალის მფახველი!
შენ ჩემი ჭირი გიხარიან, - მე ვსტირ დღე, ღამეც! მითხარი, სიცოცხლის ნაცვალი ნეტარ რა მომეც? უბრალო სული მომაკვდინე, ლახვარი დამეც. ლამის რომ მოვკვდე, ვერ შევიქმნა შენი მზრახველი.
ასე მეგონა, შემრჩებოდა ეგ შენი სახე; ანთებულს ცეცხლსა შესაწველად ხელი შეგახე. დამწვარი მაინც შემიბრალე, ბესიკი ნახე! ვაჲ, შენი ბრალი, ჩემო თავო, ღრუბელს შახველი! |
პოეზიის გვერდი • • •  • • • ბესარიონ გაბაშვილის პოეზია |
