ლივლივებს ზეცა... და რანაირად და ვარსკვლავების მოჩანს ხალები... სადღაც ეჟვნიან ვერცხლის დაირას ათამაშებენ ბოშა ქალები.
მართობს აწყვეტილ ქართა თარეში... მოვალ და მისნის თვალით ჩაგხედავ მაგ საოცნებო ცისფერ თვალებში.
ღამე შავთვალა მთა-ბარს დაჰყურებს, და ვერცხლის მთვარე გუმბათს ჰკიდია, როგორც ბოშა ქალს ცალი საყურე...
მართლაც სულისთქმა თუ ხართ თელებო... ოღონდ, არ ვნახო ცა უბულბულოდ და იშრიალეთ, როგორც გენებოთ.
ყველა ღიმის და ლხინის მოთავევ... და საქართველოს ცას და სიყვარულს შევაბერდებით უხმოდ ორთავე. |
პოეზიის გვერდი • • • • • • ეთერ სამხარაძის პოეზია |