მე არ მჩვევია გლოვა, ტირილი

და ცრემლთა ფრქვევა ნაკადულებად,

მთაშიც კი ვივლი, ბარშიც კი ვივლი

და შენთან მოვალ ისევ უვნებლად.

მე არ მჩვევია ოხვრა და მოთქმა,

არც ვინმეს რისხვა მე არ მადარდებს,

დე, გამიტაცოს ამ მიწის ორთქლმა,

გადამატაროს ცისფერ ლაჟვარდებს...

და განა გული ტკივილს არა გრძნობს?

თუმც არ სჩვევია შიში და ლტოლვა,

ვერვინ მომთხაროს, ვერვინ დამაზროს,

მე შენს მუხაზე დამყნილი რტო ვარ.

და თუ ყვავილი, ქარს აყოლილი.

ვიქცევი მტვრად და ნაკადულებად,

მთასაც მოვივლი, ბარსაც მოვივლი

და შენთან მაინც მოვალ უვნებლად.