შორს, არაწმინდავ, შორს, მავნე სულო,

სულო ბოროტო, სულო მაცდურო!

ზეცის ძალთაგან დევნილო, კრულო,

და ჯოჯოხეთის მონავ, მსახურო!

შორს, შორს, წყეულო, იგიცა კმარა,

რაც აქამომდე მტანჯე, მაწვალე,

აწ კი ტყუილად არა მითხრა-რა,

შენ აღარ გმონებ, გამოვიცვალე!

წავიდა ის დრო, შენსა ბრძანებას

რომ ვასრულებდი შიშით, კანკალით;

წავიდა, გაჰქრა და დავიწყებას

მიეც, რაც იყო: აწ ვერა ძალით.

ვერ დამიმონებ, ვეღარ მომხიბლავ!

აქამდისაც თუ გმონებდი, მისთვის,

რომ ერთობ სუსტი ქმნილება ვიყავ;

ახლა სულ სხვა ვარ: ახლა ღმერთს ჩემთვის

სხვა ვინმე სული მოუგზავნია,

ტურფა, უმანკო, ანგელოზთ დარი,

მეც იმას ვმონებ დიდი ხანია

და იმით ვცოცხლობ, აქამდის მკვდარი,

შენ კი, მტარვალო, შორს გამეცალე

და აღაროდეს არ მომეკარო;

ისიც კმარა, რაც მტანჯე, მაწვალე,

აწ კი დრო არის, მეც ვინეტარო!