ჩემი ხორხოცი, ყეფა, სიცილი

მე გავიხადე როგორც სამოსი,

მე გავიხადე და მივიძინე

თავმიდებულმა ყრუ საღამოზე.

და დამესიზმრა: ცხადის ნაპირზე

პატრონის წასვლას ჰყეფდა ფინია,

და ვიცინოდი ჩემს ჩანაფიქრზე

ისე რომ არც კი გამიცინია.

არ მეშინოდა ფერის გამოცვლის,

არ ვწუხდი - რატომ ვარ-თქო მძინარე

და ვჭვრეტდი ჩემი ყოფა სამოსი

როგორ მიჰქონდა უღრმეს მდინარეს.