უცებ ჩვენ ვიხდით ნიღაბს და ვჩნდებით,

მთელი სიშიშვლით, სიღრმით, სავსებით,

და ერთი წუთით კარგები ვხდებით,

ვხდებით ჩვენივე თავის მსგავსები.

ჩვენ გვიხარია ნამდვილ ხარებით,

ჩვენ გვძულს, ჩვენ გვიყვარს,

ვნაღვლობთ, ვიცინით,

და ერთი წუთით ჩვენი თვალები

არ იღიმიან კუდის ქიცინით.

მაგრამ ვით ღრუბლით დარი მზიანი

ეს წუთი მალე მიდის და ქრება

და ცრუ ღიმილით თავაზიანი

ჩვენ შორის ისევ ნიღაბი დგება.