შევიჭერ ბროლში, ვიმორჩილე ამაყი რაში,

ვჯირითობ მკრთალი მოთენთილად, ვით მთვარეული;

როცა მიტაცებს საოცარი ქროლვა-თამაში,

მარად მერანზე იყინება ჩემი სხეული.

თეთრი რაშები, დახოცილნი ბროლის სიმკაცრით,

ყრიან გარშემო ვით ქალწული ნაამბორევი.

ავიცარ სული იმედებით, დაფერფლილ აზრით, 

შეირხა ზანტად უზენაეს ჩრდილთა მორევი.

მეფრქვევა თოვლი, მიცქერიან რაშები წყრომით,

და მე მხედარი გაყინული თეთრ ცხენზე ვკვდები.

ბროლში სამყარო გამოჩნდება - კვლავ მიუდგომი

და თავის საზღვრებს ასკდებიან რაშნი მკერდებით.

სპეტაკ სიკვდილის და სიცოცხლის უცხო მარულა: -

თეთრი სიგიჟე თეთრ მათრახით ათრთოლებს რაშებს,

ნერონთა ავი სახეებით ცა დაფარულა 

და მთვარე სდევნის უსახლკარო ბინდფერ აპაშებს.

კიდევ ზამთარი, გაზაფხულის დაგვიანება,

შლეიფისავით ნაცხადევი სულ დაიბურდა,

იმსხვრევა ქარში გაფითრებულ ბროლთა ზმანება

და კიდევ ერთხელ გაიელვებს მხედართა ურდო.

ჩნდებიან ღამით სასახლეში თეთრი ცხენები,

განწირულს მხედრებს მოელიან და ნავარდობენ,

იქ არის ჩემი სამუდამო განსასვენები,

სადაც რაშებზე ორეულნი თეთრად დარდობენ.

როცა სარკის წინ მე ვიკეთებ ყელსახვევს ცბიერს,

მირჩევს სარკიდან ორეული თავის დახრჩობას,

ვიგონებ მაშინ სასოებით რაშებს წუთიერს,

გაყინულ მხედარს ვეუბნევი მე: - გამარჯობას.