ტანჯულ პიეროდ გელანდება თვითონ მესხია

ჯეირან ლექსით ღირსეულად ბაძავ ჯამბაზებს

სონეტისათვის უღალატე ძველ მუხამბაზებს

და, როგორც წურბელს, შეგიყვარდა შენ პოეზია.

შენს ნაზ რითმებში ქიმერების ცრემლი სთესია -

ვეტრფი შენს ცრემლებს, ვით ოცნების მარად ემბაზებს

ქალური ხელით აქანდაკებ იისფერ ვაზებს,

მაგრამ სულს ცეცხლის ურდოები შემოესია.

ცეცხლის სარკეში იბადება შენი ქალდეა.

გიცქერს კვამლიდან ორეული - შენი მაყარი

და ქარავანი ლანდებისა ამაყობს - ჩქარი.

იქ აიმართნენ ქალაქები, სად ცხელი კლდეა

ლურჯი თვალები ძველ სამშობლოს სწრაფ მიაპყარი,

რომ არ დაიმსხვრეს ელვარებით სავსე ზღაპარი.