სახეს დამანჭავს, თმებს აიშლის, თვალებს მილულავს,

გულს, როგორც მარტივ სათამაშოს ნორჩებს გაუწვდის,

არ გამოიხმობს ბნელეთიდან ძალებს იდუმალს

მოხუცი-ბავშვი მოყვარული აურზაურის…

წელში მოხრილი გაუღიმებს ცირკის ქომაგებს,

დიდი მაესტრო ჭრელ სამოსში გამოწყობილი,

ათასი შუქის ელვარება მზერას მოსტაცებს,

ბედისწერის ხაზს გაუყვება, როგორც ცდომილი…

ის წარმოდგენას მაწანწალის სახით წარმართავს,

რომ გაუღვივოს სიამაყე მოდგმას ადამის,

მათხოვრის ხონჩას მიიმაგრებს ძონძის ქამართან,

ბანჯგვლიან ხელით სასაცილოდ დათვლის ათამდის…

მხოლოდ ბავშვები გაუგებენ მოხუცს სიცელქეს,

არ დასჭირდებათ მის თვალებში ძიება სიღრმის

და როცა კოჭლი უკანასკნელ ცეკვას იცეკვებს,

ტაშს დაუკრავენ კაცს უნიღბოს, კაცები ნიღბის…