სულში ფოთლების ქარიშხალია,

სიმწიფის შნო და მოწყვეტის საფრთხე.

მივდივარ, ვჩქარობ, არა მცალია,

უკვე გასულა ცხოვრების შუადღე.

ფურცელზე დარჩა ჩრდილი თითების,

დაჭკნა ყვავილი, ფიქრის მთაფლავი.

წინათ მეგონა, ხავსს ვეკიდები

და ხელთ მიპყრია თურმე თავთავი.

კიდევ შევიძლებ ვიყო მთესველი,

ან მთის ფერდობზე დავკრიფო ნუში.

წყალი ვერ შევსვი, ვერ მოვისვენე

და შემოდგომა შრიალებს სულში.

თქორი გაქრა და შარა მშრალია,

მცირე საგზალი მიდევს აბგაში.

ჩემს სულში ქარვის ქარიშხალია,

მცირე იჭვი და ჩუმი განგაში.

მე ერთი ლუკმა პური მეყოფა,

ფინჩხა ყველი და ჭინჭილით ღვინო,

და თუ შარაზე ღამემ შემღობა,

არ მეძინება, რად დავიძინო?!

სულის სანთელი ეგებ მიქრება,

არ მინდა ლოცვა და ზიარება.

კვლავ ჩამიარეს ძველმა ფიქრებმა,

გამომაფხიზლეს კვლავ იარებმა.

ჯერ არ მიგრძვნია მუხლებში დაღლა,

ჯერ არ გამქრალა სიყრმის ნუგეში

და საზრუნავი მეტი მაქვს ახლა,

ვიდრე მქონია სიჭაბუკეში.