გზის პირას თეთრი გვირილა, 

ჩამოიმძიმებს თვალებს, 

ჩამობინდებას ნათელით 

შემოუძღვება მთვარე.

განთიადისას დაფურცლავს 

მიწას ყვავილთა თოვა, 

კითხვადქცეულა გვირილა:- 

მოვა?! არ მოვა?!.. მოვა!

ნამში იბნევა ცრემლები, 

სხივს გაუგრძელდა სავალ, 

თუ არ მოვა და... ნურც მოვა, 

მაშინ მეც არსად წავალ!