ზეცა გაცრეცილ სიცოცხლეს ჰგავდა, 

ქუჩებს ფარავდა ყვავილთა მტვერი, 

უხმოდ ვიდექი სამოთხის კართან, 

სულგაყინული და ბინდისფერი.

იწონებოდა მადლი და ცოდვა, 

იზომებოდა სიტკბო და სევდა, 

მე სიყვარული მჯობნიდა ცოტას 

და ჯოჯოხეთის აჩრდილი მდევდა.

და მთავრდებოდა ცხოვრება ასე, 

იყო ტკივილი განუკურნელი, 

იყო ლოდინი,იმედით სავსე 

და ხორხოცობდნენ საუკუნენი.

ზეცა გაცრეცილ სიცოცხლეს ჰგავდა...