თითქოს ცისმარე დღე შფოთავდა და ითვრებოდა. 

შთამომავლობა მის ცხოვრებას რას დაიჯერებს, 

კაცი, რომელიც სულ ღვინოში იფუფქებოდა.

რომ მას შეეძლო პოეტური უმაკოება, 

მიწას ურბენდა, დედამიწის უარმყოფელი, 

არ დაგიდევდა, თუ უკმეხად ედგა დროება, 

ან თუ სივრცეებს გაყმუოდა წუთისოფელი.

ვიღაც, ღიღინით ჩემს საფლავზე ბალახს გათიბავს, 

იტყვის: რა კრულვით დაიღუპნენ მამა და შვილი! 

თან კლდის ნატეხზე მიაწერავს ოდნავ ირიბად: 

(აქა მარხია ჩვენი ნიკო სამადაშვილი).