ის მიდიოდა ფერშეცვლილ გზებით, 

წყალგაღმით ჩრდილებს აენთოთ კვარი, 

იწოდა კაცი ჩუმი, მგზნებარე, 

თან სიცოცხლეზე რჩებოდა თვალი.

წყევლა ესმოდათ ფეხმძიმე ნისლებს, 

სადღაც კი ყეფდნენ ქუში ქედები, 

მღვიმეში იდგა ჟამთა სისველე 

დაოსებული შემოქმედებით.

ცისკრის ამოსვლა ბეწვზე ეკიდა, 

ნანგრევს დაეხრა სამრეკლოს კარი, 

ის მიდიოდა და მაინც კიდევ 

სულ სიცოცხლეზე ეჭირა თვალი.