შემოღამდება, ბნელ ცაზე

ვარსკვლავნი გამოჩნდებიან,

მათ შორის ცეცხლის ვარდებად

ვაჟას სიტყვები სხდებიან.

ვხედავ ანთებულ სტრიქონებს,

ბრწყინავენ გაუმქრალები:

დღემ დაიხურა პირბადე,

მთებმა დახუჭეს თვალები.

ხევებს დუმილი მოიცავს,

მწვერვალზე ნისლი გროვდება.

მთებს რომ გავხედავ, ფშაველის.

ნათქვამი მომაგონდება.

ყურში მისი ხმა ჩამწვდება,

გულში ჩამიწვენს მთვარესა:

"მთანი თავჩაჩქნიანები

ფიქრს მისცემიან მწარესა.

მთვარის ამოსვლა დაიწყო,

აელვარება ღრუბლისა

"გადაეფინა სამყაროს

ლოცვა-კურთხევა უფლისა".

ესეც ხომ მისი ხმა არის,

მისი სიტყვების ნათება

ვაჟას ქართულის ნაშუქი

ვარსკვლავებს ეკამათება.