როცა ჩვენ ორნი პირისპირ ვრჩებით

და ვხვდებით ორთავ იდუმალ წადილს,

ჩვენს შორის წამით ვიღაცა ჩნდება,

თითქოს აჩრდილი ჩვენს შორის დადის.

ის, მიუწვდომი და გამჭვირვალე

თითქოს რაღაცას გვემუდარება,

ხან მწუხარებით მოგვაპყრობს თვალებს,

ხან თავდახრილი დაიარება.

ვინ არის იგი?! რა მტკივნეულად

გვეცნაურება და გვებრალება

ნუთუ ის უკვე ლანდად ქცეულა,

უმანკოება ცისფერთვალება?

სად, როდის, რისთვის? დღისით თუ ღამით

იგი დაშორდა ჩვენს გულისცემას

ისე, ვით ვარდის ფურცლებზე ნამი,

ციური ნამი, დილით რომ ქრება?

როცა ჩვენ ორნი პირისპირ ვრჩებით

და ორთავ ვაღწევთ იდუმალ წადილს,

წამით აჩრდილი ნაცნობი ჩნდება

და თავდახრილი მწუხარედ დადის.