მსურს დაგიტოვო უნარი ხილვის,

მარადიული წვის და დუღილის...

ზამთარი - თავის თოვლით და ყინვით,

ზაფხული - თავის ჭექა ქუხილით.

მსურს დაგიტოვო სხვათა ტკივილის 

და სიხარულის განცდის უნარიც...

სოფელი - სავსე მამლის ყივილით,

ქალაქი - კედლებს შორის მბრუნავი.

კიდევ გიტოვებ ორ ლამაზ ყმაწვილს:

დღესა და ღამეს-ძილსა და ღვიძილს -

განთქმულს სიკეთით, სიწმინდით, ღვაწლით,

როგორც ქურდობით, კვლითა და სიძვით.

იმ საწყალ გოგოს ცრემლსაც გიტოვებ,

ჩემს მოლოდინში დღემდე რომ ტირის.

დანარჩენს ალბათ ნახავ თვითონვე:

ნაცარს დამწვარი ჩიტის და სტვირის.

ნახავ გალეულ კალამს და ვარსკვლავს,

თავზე რომ ედგა ჩემს ხრიოკ მინდვრებს...

და თუ ანდერძი კაცს მართლა არ კლავს,

ჯერ ნურც შენ მომკლავ... მამყოფე კიდევ.