ჩამოიმტვრევა ცის თაღი -

ლურჯი იასპის მინა,

უშენოდ არსად არა ვარ,

უფსკრულის ფსკერზე მძინავს.

რა მრჩება ყამარის კოშკთან,

მარტო ძეძვი და ღოლო,

გამიტანს დარდის ნამქერი

სადმე არაგვის ბოლოს.

ვის დავნანდებდი ნეტავი,

ვის დავუმძიმებ ლოდინს,

თუ გინდა, ნურც დამიტირებ,

ისე, უბრალოდ მოდი.

ჩამოიშლება თვალებზე

მიმწუხრისფერი ფარდა,

არც რა მგონია სიკვდილი

შენთან სიშორის გარდა.