უნდა ავიკრა ამ ქვეყნიდან გუდა-ნაბადი,

დღეო ნათელო, ბნელით სავსევ, აბა, ნახვამდის!

შორს, ცხრა მთას იქით უნდა დავდგა სადმე კარავი,

რომ არა ვნახო კაციშვილი მეტად არავინ.

მწვანე ბალახზე წამოვწვები ჩემთვის გულაღმა

და თვალს მივაყოლ-მოვაყოლებ ღრუბლის ხეტიალს,

ჩიტების ჭიკჭიკს და გალობას მივაყურადებ,

წყაროთა ლიკლიკს, სიმღერით რომ ერთურთს ერთვიან.

დავტკბები ხოლმე მზის ამოსვლის და ჩასვლის ცქერით,

ვიდრე ჩემი მზის ჩასვენების დადგება ჯერიც...