ჩაბღუჯული მაქვს მოკლე სადავე -

თეთრი ფაფარი დაწნული ბირკით,

თითქო არ მახსოვს, ვინ ვარ, სადა ვარ -

ცხენმა ფლოქვებით გათელა ფიქრი.

მთიბველმა იცნო არწივის ჩრდილი

და მოუქნია ელვარე ცელი,

ცელს უღერებენ სექტემბრის დილას

მკლავღონიერი ადამის ძენი.

და ჩემი ხსოვნა, ვით მრუდე სარკე,

აწ დაწყვეტილი და ძველი ფირი,

ძლივსღა იგონებს შენს ვიწრო სარკმელს

და სექტემბერში გარინდულ თბილისს.