სტვენს ბულბული ვარდსა ზედა,

ხმა საბრალოდ მეამედა;

კოცნა ვეღარ გაებედა

საბრალო აირა,

ხმა დამთვრალო აირა,

მაისობ, ისარს ისობ,

ის გიხარის, ვაი, რა!

ეტყვის: "ვარდო, შენი სახე

ოდეს ვნახე, მექმნა მახე!

შენსა ფერსა სული ვახე!

საბრალო აირა,

ხმა დამთვრალო აირა,

მაისობ, ისარს ისობ,

ის გიხარის, ვაი, რა!

ვარდმან პირი არა შალა:

უმზეობით დაემალა;

ბულბულს სული გაეცალა!

საბრალო აირა,

ხმა დამთვრალო აირა,

მაისობ, ისარს ისობ,

ის გიხარის, ვაი, რა!

ყელი გარდაგდო ბულბულმა,

სიცოცხლის ცვარ-დაგუბულმა.

შეჰბრალდა, ხმა-ჰყო სუმბულმა!

საბრალო აირა,

ხმა დამთვრალო აირა,

მაისობ, ისარს ისობ,

ის გიხარის, ვაი, რა!

ვარდს ბულბული შეეწყალა,

ლალის ფარდა გარდაშალა;

მაჯნუნს მიხვდა სულის ძალა!

საბრალო აირა

ხმა დამთვრალო აირა,

მაისობ, ისარს ისობ,

ის გიხარის, ვაი, რა!