ალბათ ყველაფერს მოედო ხავსი

და ალბათ უკვე ვეღარც იხარებს:

ეზო, რომელიც ძილშიღა გვახსოვს,

სახლი, რომელიც გადავიყვარეთ.

სამაგიეროდ... სამაგიეროდ,

ქვეყნის ტალახი გვათოვს და გვაწვიმს...

შენ დაიფარე, ღმერთო ძლიერო,

საკუთარ ფესვებს მომწყდარი კაცი.