ცხოვრება ჩემი უანკარეს ღვინის ფერია,

იგი ელვარებს, საბოლოოთ დაშრება ვიდრე,

მასში სახელი პოეტისა მე დავიმკვიდრე,

რომლის გარეშე უკვდავებაც არაფერია.

თეთრი დღეების ისევ ისე მიჰყვება დასი,

არ მომწყინდება სადღეგრძელოდ ავწიო თასი

თქვენი, რომელთაც გატაცება... მხოლოდ... ჟინია.

მე არც წარსულის, არც მომავლის არ მეშინია.

ყველამ იცოდეს: მე არავის წინ თავს არ ვიდრეკ...

მე არ ვუღიმი იმ პიგმეებს, რაც კი მტვერია -

მე ვმღერი ისე, ვით არავის არ უმღერია -

ასსონანსია სათაყვანო ჩემი სიმდიდრე.

მე აქ მოვედი, მე მოვედი, უცნობი, ნაზი,

არ მომწყინდება სადღეგრძელოდ ავწიო თასი

თქვენი, რომელთა გატაცება ცეცხლის ჟინია.

და შურიანი პოეტების, მარადი ყეფა

დეე ისმოდეს: რისთვისაა პოეტი მეფე?

უფრო ხმამაღლა დაიძახონ... არ მეშინია.