როდემდის უნდა ჩვენ არ ვცსნობდეთ სიცოცხლის ფასსა?

როდემდის არ ვსცემთ ღვთიურს ნიჭსა ღირსსა თაყვანსა?

მის ყოველ წუთსა სიფრთხილითა რატომ არ ვხარჯავთ

და მის აქ ყოფნას ამოებად რისთვისა ვსახავთ?

ძრწოდე, სულელო! ნუთუ ქრისტის არ სცნობ სიტყვათა,

ნუთუ შენს თავსა, მტვრითა შექმნილს, ჰხედავ კვლავ მტვრადა

და შენს სიცოცხლეს, ამ უკვდავ ნიჭს - მტვრის თანამგზავრად?

რომ მარტო მისთვის იგი არ გაქვს, ქრისტემ სთქვა ცხადად...

ნუთუ არ იცი, რას გამცნებდა ღმერთი ჯვარცმული,

როს ბრძანა: „ვითა მამა ზეცის, იყავ შენც სრული“.