ამ ქალს დაარქვეს შავი პანტერა -

მოხაზულს უცხოდ, მკვრივსა და ნატიფს.

კაცის ჯოგები გადამამტერა:

უარი - ყველას! პოეტთან-დადის!

ჩვენ კი... ბეჯითად გავყურებთ ფილმებს,

ვუღიმით შურს და ქალების პუტუნს;

ჩვენ-არაფერი! ან ვჭორავთ ვინმეს,

ან ვფურცლავთ ბლოკს და ვაბოლებთ თუთუნს.

თოვლს მოყვა გრიპი ლიკანის ბაღში -

ორი დღით ჩაწვა ჩემი პანტერა;

ხვალ ისევ გავალთ პირნათლად ხალხში -

ვრჩები რაინდად, ვრჩები ქართველად!

რაც გინდა თქვი და, მაინც კარგია

ეს ბღვერა შურით ანთებულ თვალთა,

მუსიკა, ცეკვა, ხალხის მაგია

და შენ, პოეტო, მშვენიერ ქალთან!