საით მივყავარ ჩემს მოწყენილ გზას,

სად ვპოვებ შვებას მიუსაფარი?

რას მომცემს ისეთს მე საქართველო,

და ან რას მისცემს მას ჩემი ქნარი?

არ ვიცი! მაგრამ უმიზნო დღეებს

ვითვლი და ვითვლი ყმაწვილურ ჟინით,

ყოველ დღეს გულის ტკივილით ვხვდები

და ვეთხოვები მწარე ქვითინით.

მარტოდმარტო ვარ… ვისაც ოცნება

ედემის ციურ ხატებად სთვლიდა,

ვისაც სიყრმითვე მე თაყვანს ვსცემდი,

ყველა მომცილდა, ყველა წავიდა.

აუხდენელ ფიქრს ვინ არ იგონებს,

ძველ ოცნებებზე რომელი არ სწუხს?

ვწუხვარ, ვეძახი ჩემს სიყმაწვილეს,

მაგრამ არავინ იძლევა პასუხს!

საით მივყავარ ჩემს მოწყენილ გზას,

სად ვპოვებ შვებას მიუსაფარი?

რას მომცემს ისეთს ჩემი სამშობლო,

და ან რას მისცემს მას ჩემი ქნარი?

არ ვიცი… მაგრამ უმიზნობაში

ფიქრს ვერ ვაკავებ ცრემლად მონაქუხს…

ვწუხვარ… ვეძახი სიცოცხლის მიზანს,

მაგრამ არავინ იძლევა პასუხს…