უმეციხოვნე ციხედ დამამხე,

რომ შენი ხელით ჭერი დამხურო,

მომედე, როგორც წვიმა ბალახებს,

როგორც ყვირილი საგაზაფხულო!

და შორი, როგორც უნისლო სივრცე

და სიყვარულში ასე ქვაწვია,

დევის მკლავებში გამაკარ ისე,

ვით არტახებში ბავშვი პაწია.

ნუ მოხვალ ჩემთან გაუბედავად,

ნუ მეტყვი სიტყვას გულის კანკალით,

მოდი და როგორც ტყვია ბერდანის,

ეგ სიყვარული გულში დამკარი!