მე ვკითხავ ვინმეს: ჩემს სონეტებს რად არ აფასებ?"

მერმე უეცრად თამარ მეფე - ჩემი დობილი,

ვთხოვ მოკრძალებით - შესვას ჩემი შესანდობელი

და თავს დავიხრჩობ ბნელი ღამით ძველ დარაბაზე.

თუ იმ დღეებში ლხინს გამართავს სადმე დარბაზი,

ჩემზე საუბარს გზა ექნება იქ დათმობილი,

ვახშამი, ყავა, მადლობა და ავტომობილი,

მშიერი ფიქრი სახვალიო დროს ტარებაზე.

მაგრამ მე დავწვავ სურნელოვან ლექსთა თაბახებს,

რომ არ დაარსდეს გაზეთებში ძეგლისთვის ფონდი.

და მთქნარების დროს ნუღარავინ დაიტრაბახებს,

რომ მე ვუყვარდი და შემთხვევით კვლავ მოვაგონდი.

მე მაგინებდნენ, მაგრამ ვიცი ქებაც ბევრს სურდა

და უკაცრავად, თან წამომყვა იმათი ხურდა.