მაინც რად მინდა მეტი დასტური

გარდა იმისა, რომ დილა მეხნა,

ვარ, როგორც ღვინო ალადასტური

და მიხარია ფათური ქვეყნად.

მორთმეულია სამყარო გობით,

მხოლოდ აკლია ოქროდ დადნობა,

და ყოველ ყვავილს, ვარსკვლავს და კოპიტს

ჩემი ლექსისთვის მართებს მადლობა.

ამართულია სოველ  ქვიშიდან

ცამდე კრიალა შუშის კედელი;

და მე არ ვიცი, რაღა მიშლიდა

მეთქვა სიმღერა განუწყვეტელი:

როგორც აფრის ტკაცუნი

მოვარდნილი ზღვიდან,

ისეთი ვაჟკაცური 

გაქროლება მინდა.

როგორც ფართო ჭადართან

ჩეროების ჯერი,

ისე ჩუმად ჩატარდა

ჩემი ლექსი ბევრი.

და ქცეული სურათად

სიტყვა, ყველა ბგერა,

მიწაზე მიცურავდა

დამწიფებულ ქერად.

ბოსტნების დასანაგვად, 

მოუთიბავ მოლად,

ბალახის ამხანაგად 

და ომბალოს ტოლად.

ახლა, როცა ტკაცუნი

აფრის მესმის ზღვიდან,

ასეთი ვაჟკაცური

გაქროლება მინდა.

მინდა სიტყვის თარეში

ჩემი ყველამ ნახოს,

ხევსურების ფარეხში,

ჩანჩქერების ახლოს.

მინდა მიწას მარჩენალს

ჰქონდეს მშვიდი ძილი;

ჰგავდეს ვაჟის გაჩენას,

მზის ამოსვლა დილით.

როგორც აფრის ტკაცუნი

მოვარდნილი ზღვიდან,

ისეთი ვაჟკაცური 

გაქროლება მინდა.