თეთრი ღამე, მთვარის თენთვა... 

ჩნდება ჩუმად ჩრდილთან ჩრდილი, 

მესმის შენი გულის ფეთქვა, 

როგორც ახლა, ისე დილით.

დამავიწყდა, უნდა მეთქვა,

მზეა, წყნარი დარი არი, - 

ვერ დაადნობს შენს სინათლეს

შავი ღამე დარიალის.

ბევრჯერ უთქვამთ სხვებს წინათ ეს, 

დამავიწყდა, ვერ გითხარი, 

რომ ქარი ფრთებს ატკაცუნებს

და ირხევა ხე, ვით ქალი.

კვლავ გაისმის ვაჟკაცური

შენი ხმა, და ხმებს კრიალას 

მოაქვს ვარდის სურნელება 

ბარდებით და ეკლიანად.

ამ დროს სხედან სულელები

და ცის თაღზე კრეფენ მთვარეს, 

დამავიწყდა და ვერ გითხარ, 

მზე ვერ დასწვავს, დავ, შენს თვალებს.

დამავიწყდა, უნდა მეთქვა, 

როგორც ახლა, ისე დილით, 

მესმის შენი გულის ფეთქვა, 

მიმზერს შენი სახის ჩრდილი.