მზეო, მისდიხარ-მოსდიხარ,

ცით მიწის მანათობელი,

რით არ მოგწყინდა სინათლე,

სიბნელის დამამხობელი?

ერთხელ მკვდართადაც ამოდი,

ცივთა სამარეთ ცაზედა;

მადლია, ადამის ძეთა

ნათლად დაადგე თავზედა.

მკვდარს მინდა შენი სინათლე,

ცოცხალს სიცოცხლე მკმარია,

ტრფობით ავსილის გულისთვის

ცა ღრუბლიანიც დარია.

თავისი მზე მყავს ცოცხალსა,

თუ არ გჯობს, არა მდარია...

მაშინ მინათე, ტიალო,

როცა ვიქნები მკვდარია;

გულს გრძნობა აღარ შაეძლოს,

თან ტკბილი, თანაც მწარია,

უაზროდ, უსიყვარულოდ

ჰლპებოდეს, როგორც ჩვარია.

მაშინ გამათბე, ტიალო,

მადინე ცრემლის ღვარია

და მაგრძნობინე თუნდ ერთ წამს,

სიყვარულისა ძალია.

თუ მზე ხარ, მაშინ მიმზევე,

მიშველე, შემიბრალია!