გული გავგზავნე ქვეყნადა

სალაღოდ, სანავარდოდა. 

სულ უტიფარი და ნორჩი, 

ვინ იცის, საით დარბოდა!

დაბრუნდა, ჩემთან მოვიდა, 

შევხედე, ვეღარ ვიცანი: 

ათიათასი წყლული სჭირს -

ტანჯვა-ვაების ნიშანი.

დამდნარა, ნალევს მთვარეს ჰგავ, 

სულს ჰლევდა, თითქოს კვდებოდა. 

ვეკითხებოდი, ხმას არ მცემს, 

ცრემლის მორევში დნებოდა.

ვაებად ქმნილსა მოლხენის 

აღარაფერი სცხებოდა. 

ვასუსუვ-ვანუგეშებდი, 

არ მისმენს, არა სცხრებოდა.

თვითეულს შეკითხვაზედა 

ცრემლი ზღვად გადმოჰსკდებოდა. 

გავიგე, რადაც სტიროდა 

და რისათვისაც ბნდებოდა:

ქვეყნის ავ-კარგის გაცნობას 

თურმე თან ცრემლი ჰხლებოდა.