გულო, ჩემს ხელთ ხარ ცოტა ხანს,

შემდეგ იქცევი მიწადა, 

მანამა სცოცხლობ ჩემთანა, 

შენც უნდა იყო ბიჭადა!

რაც-კი რამ სასიცოცხლოა, 

შესვი, დალიე ხარბადა: 

ზოგი გვირგვინად დაიდგი, 

ზოგი ჩაიცვი კაბადა,

საწყევრად ისიცა კმარა, 

როცა ვიქცევით ლაფადა;

როს მიწას ვიწვნეთ უგრძნობლად, 

ჭია-ღუების საჭმელად,

აღარ გვეცალოს სატირლად, 

აღარც სიმღერის სათქმელად, 

სამარის ქვასა ზედ ეკრას 

ნარი და შამბი სანთელად;

ცა სჭექდეს, წვიმაც დიოდეს, 

დილის მზეც ამოდიოდეს, 

ურიცხვი გუნდი ყვავილთა 

მიწიდამ გამოდიოდეს,

სატრფო ჰკოცნიდეს სატრფოსა, 

ჩვენ ერთიც არ მოგვდიოდეს!