ღამეთა ჯოგმა გადაგიძოვა,

გადაგითელა ლურჯი ველები,

მითხარი, სანამ უნდა იცხოვრო

გამოგონილი ბედნიერებით.

ჰა, მიიწურა უკვე დღეობა,

ქუჩებს მოედნენ მეღრეობენი,

გამოგონილი უზრუნველობით

გსურს მოატყუო ისევ სოფელი.

მოგონილია ეგ სიყვარულიც,

ვიღაცა უცნობ ქალს რომ დაარქვი,

და აგურ-აგურ გააქვთ ავგურებს

მიწისძვრის შემდეგ შენი ქალაქი.

გაბრაზდი ერთხელ და მოიშორე

შიში, რომ დაგდევს უკან ლანდივით

და მზის წინაშე წარდექ შიშველი,

იყავ ერთი და იყავ ნამდვილი.

გაშრა ქვეყანა, იქნებ იწვიმოს

ცრემლებად დადნა, შენ რომ ითმინე,

ამათთვის სანამ უნდა იცინო,

როდესაც გულში ჩუმად ქვითინებ.

სავსეა ხალხით სამყაროს ეზო,

დღეა დეკემბრის, დღე არის ცივი.

აქედან გასვლას ვერავინ შეძლებს,

ვერვინ გასცდება საკუთარ ტკივილს.

საკუთარ ბედს და საკუთარ სურვილს,

რომ უცხო მხარის ნათლით გაოცდეს,

აქ იმარხება ხორციც და სულიც,

ამ უსასრულო სასაფლაოზე.

ერთი ცა ხურავს დიდსაც, მცირედსაც,

ავსა და კარგსაც ერთი ფასი აქვს.

რა ძველისძველი გადის პიესა

რა ხმაურია, რა გნიასია.

... შენ აქ ყოფილხარ, ამათთან თურმე

თავდავიწყებით ცეკვავ და მღერი,

შენ აქაური ღვინით დაგათვრეს,

ყალბი მძივებით მოგირთეს ყელი.

შენც ამათსავით გინდა შესცოდო, 

იგემო ვნების ტკბილი წუთები,

ვერ გაგიყვანე მე ამ ეზოდან,

გაგიყვან, მაინც უკან ბრუნდები.

... ნუღარ მომიტანთ შეჩვეულ მიხაკს,

ნუ გამაგონებთ ამ ნაცნობ მოტივს,

ის დილა მიყვარს, ის რამე მიყვარს,

ამ ეზოს კედელს მიღმა რომ მიდის.

ეს ცა და მიწა, ეს მზე და მთვარე

ერთ სიცოცხლეში რამდენჯერ ვნახო,

ის ქალი მიყვარს, ამ ეზოს გარეთ,

ამ ეზოს იქით რომელიც სახლობს.

დრო მიდის, ავობს წვიმა და ქარი,

აქედან გასვლა ვერავინ შესძლო,

ჩაკეტილია გარედან კარი

და ჩუმად დრტვინავს სამყაროს ეზო.