ლექსო, ამოგთქომ, ოხერო,

თორო იქნება ვკვდებოდე,

და შენ კი ჩემად სახსოვრად

სააქაოსა რჩებოდე.

გიმღერდენ ჩემებრ სწორები

ფანდურის ხმაზე ჰყვებოდე,

ქვეყანა მხიარულობდეს,

და მე საფლავში ვლპებოდე.

ნეტავი, ჩემო სახელო,

დიდხანამც იხსენებოდე,

ჩემო ნათქვამო სიტყვაო,

შენამც კი გაჰქვეყნდებოდე.

შენ, ჩემო საფლავის კარო,

შენამც კი აჰყვავდებოდე,

სახლო, არ დაიშლებოდე,

ცოლო, არ გათხოვდებოდე…

ერთ ეგეც უნდა ვიკითხო,

ჩემ სიკვდილს ვინ იტირებსა,

ვინ ჩამააბნევს ცრემლებსა,

საქმეს ვინ გაიჭირებსა?

ამასა ვფიქრობ და გულიცა

ამასვე ანამდვილებსა.

დედის მეტს ჩემი სიკვდილი

არავის აატირებსა.

თუმც ნათესავნი, და-ძმანი

აღარ აისხმენ ღილებსა,

ცოლიც ძალიან მიტირებს,

ქვეყანას გააკვირვებსა,

ცოტა ხნის შემდეგ ისიცა

სხვისა ჭირს გაახლინებსა.

სულ ყველას დავავიწყდები,

ყველას სხვა დაატირებსა

მე დედის გულში ვიქნები,

ძილსაც ვერ დაიძინებსა,

ვენაცვლე ძუძუს გამზრდელსა,

გულით ეგ დამიტირებსა.

დედას უყვარვართ შვილები,

დედა არ გვახსოვს შვილებსა,

იმითა გვტანჯავს გამჩენი,

სულ მუდამ გვაცოდვილებსა.