როცა სწყუროდა, სულ ღვინოს სვამდა, 

იდგა ბუხართან ხელადა სველი 

და უღვიძებდა ბაბუას მადას.

ენამზიანი და ზამთრის გულში 

ტკბილი ქართულით მოლაპარაკე, 

ჰყვებოდა მშვიდად ბუხრის გუგუნში 

საბა-სულხანის იგავ-არაკებს.

არ იშორებდა წელზე სატევარს, 

ბატონკაცური შვენოდა წვერი, 

უყვარდა ლხინში ღამის გათევა - 

მოგონებები ძველთაგან-ძველი.

უყვარდა მოხუცს ხმალამოწვდილი 

ქართველის ეშხი და სილამაზე, 

უყვარდა შვილი და შვილიშვილიც, 

ამღერებული არწივის ხმაზე.