მე არ ვსვამ ღვინოს, ღვინო თვითონ მსვამს,

- ეს მე მოვპარე ტიციანს გუშინ.

მე საკუთარ თავს ვაყენებ ზიანს,

მაგრამ, სხვასავით არა ვარ მრუში.

მე არ მიზიდავს გმირთა სქოლიო,

მე არ მჭირდება ქებათა ქება.

რაც კი ისმევა, უნდა დავლიო,

იქნებ ამაში ვიპოვო შვება.

აღარ მიყვარხარ, აღარ ვწერ ლექსებს.

ალბათ ამიტომ დამყვება დარდი.

მე ვერიდები უაზრო ექსცესს...

და მიკვირს ასე, რატომ გახარბდი.

მინდა ინანო... ამ დროს არ მინდა,

შენ მინდა იყო ყველაზე კარგად.

ღირდა კი? ღირდა? მითხარი ღირდა?

მთა რატომ გინდა აქციო ბარად?

შენ ხომ ხარ ჩემი? - ვიცი, არა ხარ.

სხვისიც რომ არ ხარ! - დარჩი შუაში.

როგორ მიყვარდი! ახლაც მიყვარხარ.

რას იზამ, მგელსაც ცვლიან ტურაში.

ძლივს მომევლინა დღეს დილით რითმა

და დამიკარგა უეცრად მამამ,

მან უცნაური სიტყვები მითხრა:

- არ მეყვარები, ლექსებს წერ სანამ.