ჩაუყლაპიათ საყვირებს ენა,

ვჩნდები ვით ჭრელი სამიზნე ტირში,

ძირს რჩება ჩემი ნიღაბი - რწმენა,

მავთულზე გადის მარტოდენ შიში...

მავთულზე გადის ბაბუაწვერა,

ვით მელოდია თოვლივით წყნარი,

არ შეკრთე, ეცებ არ ამოაგდო

მაგ წყნარ თვალებში ჩამდგარი ქარი.

ძალზე წვრილია იმედის ძაფი,

მაგრამ ნუ ღელავ, ნუ ღელავ მხოლოდ,

დიდი სიცოცხლეც მალი და სწრაფი

მავთულზე სვლაა ბოლოს და ბოლოს.

ჩვენ კიდევ ვიფრენთ, ჩვენ კიდევ გავძლებთ,

თუმც ისევ გვბორკავს იჭვები სურო,

უკვდავებისკენ გაჭიმულ ძაფზე

მეც შენთან ერთად ვფარფატებ, სულო.