ოჰ, ვით გვემტყუნვა

სოფლისა ბრუნვა!..

წაგვიხდა ზრუნვა

მბუდარე გულსა!

ამად ვჰსტირთ წყლულსა

არ დაფარულსა...

ვჭმუნავთ ბედ-მწირნი.

გვხვევიან ჭირნი

ფოთოლთ უხშირნი!

დავიდნენ მთენნი

შარავანდთ მფენნი

აწ იგი მზენი.

ჰფარვიან ღრუბელს,

ავდრის საგუბელს,

წყვდიადსა და ბნელს.

ვსჭმუნავთ ბედ-მწირნი,

გვხვევიან ჭირნი

ფოთოლთ უხშირნი!

შებრყვილულს გულსა

ცრემლით ვბანთ წყლულსა.

ესრეთ მორწყულსა

მოჰსდის სამყოფი

სევდის ნაყოფი,

გონების მყოფი.

ვჭმუნავთ ბედ-მწირნი,

გვხვევიან ჭირნი

ფოთოლთ უხშირნი...