მსურს სიკვდილამდე გიმღერო ქება,

ნაზი, ძლიერი და საშრიალო,

უნდა ამოვქნა გული ლექსებად,

რომ მკითხველები შევაჟრიალო...

მინდა სიტყვაში გრძნობა ჩავასხა,

მინდა ელავდე ჩემში მზესავით,

რომ ყველამ შესძლოს შენი დანახვა,

რომ შეგიყვაროს ყველამ ჩემსავით.

ახლა მანქანას მივდევ ნივთივით

ვიცი არ ფიქრობს ჩემზე არავინ,

ამკიდებიხარ გულზე ტვირთივით

და სიმძიმე გაქვს შესაზარავი.

მაინც ტკბილია შენი ტარება,

შენით ავმაღლდი მგზავრების ზემოთ,

მახსოვს ის წუთი, ის ნეტარება,

და შენი ბაგის უცნობი გემო...

იქნებ წუხილი დაგაწვა საწყალს,

თბილი ღიმილი მაინც მაჩუქე,

ახლა ვშორდები საშენო საზღვარს,

წყვდიადია და შენით ვაშუქებ...

აღმართიანი ფიქრი მაწვალებს -

იქნება გზები მართლაც გაიყო,

როცა ვკოცნიდი ელვარე თვალებს,

მივხვდი - რა ვარ და რა უნდა ვიყო.

ვიცი ჟანგით არ დავიფარები,

თუ ლექსში გრძნობა ჩაისახება,

თუ შიგ იელვებს შენი თვალები

და შენი ტანის აცახცახება...

დავრჩები, როგორც ობოლი ბავშვი,

მაინც შევირჩენ დიდებას მეფურს!

რაც საყვედური მითხარი მაშინ -

ქვეყანას ვეტყვი მე იმ საყვედურს...

მაინც ეჭვები მეხვევა საწყალს,

ვლოცულობ სურათს - შენ რომ მაჩუქე,

მივალ, ვშორდები... საშენო საზღვარს,

წყვდიადია და შენით ვაშუქებ...