როცა მოწყენით კაცს ქმნიდა ღმერთი,

მრისხანე იყო, შუბლშეჭმუხვნილი.

ღვთის მოწყენისგან ღრუბელი გაჩნდა,

ღვთის რისხვისაგან  ჭექა-ქუხილი.

ქალს, სიხარულის ცრემლებით ქმნიდა ,

ღმერთი ვერ გრძნობდა ქვეყნის სიმძიმეს,

იმ ცრემლებისგან ვარსკვლავი გაჩნდა

და ყოველ ღამე ცაზე ციმციმებს.