ის, ჩიტისგულა, ცრემლით მიგონებს,

ვერ მალავს დედა საოცარ სურვილს,

და მოხუც მამის ნაწერ სტრიქონებს

მოჰყავს გამარგილ სიმინდის სუნი.

ვიცი, იქ ახლა ნისლი ნისლი ირღვევა,

ფითრდება ღამე თმაგიშრიანი,

წაეკიდება ცეცხლი სიმღერას

და ჯეჯილებში წავა შრიალით.

ტყე მოხარული ატეხავს ხივილს,

რომ მის გულშიაც სიმღერა ცოცხლობს,

და ვნებიანი პირველი სხივი

ფორთოხლის მკერდში დაანთებს კოცონს.

ვუსმენ, წერილი მიჰყვება ამბავს

და ჟრუანტელი ძარღვებში მივლის,

გუგული ისევ მეძახის, ალბათ,

ყოველ საღამოს და ყოველ დილით,

მე აქ ალიონს რუსთველივით გავშლი,

მსუბუქ ოცნებით შუბლდაღარული,

ჩქეფს, იფერფლება წიგნების ყდაში

ღამე, ფიქრები და სიყვარული.