ცისა ფერს, ლურჯსა ფერს,

პირველად ქმნილსა ფერს 

და არ ამქვეყნიერს, 

სიყრმითგან ვეტრფოდი.

და ახლაც, როს სისხლი 

მაქვს გაციებული, 

ვფიცავ მე - არ ვეტრფო 

არ ოდეს ფერსა სხვას.

თვალებში მშვენიერს, 

ვეტრფი მე ცისა ფერს; 

მოსრული იგი ცით 

გამოკრთის სიამით.

ფიქრი მე სანატრი 

მიმიწევს ცისა ქედს, 

რომ ეშხით დამდნარი 

შევერთო ლურჯსა ფერს.

მოვკვდები - ვერ ვნახავ 

ცრემლსა მე მშობლიურს, - 

მის ნაცვლად ცა ლურჯი 

დამაფრქვევს ცვარს ციურს!

სამარეს ჩემსა როს 

გარს ნისლი მოეცვას, - 

იგიცა შესწიროს 

ციაგმა ლურჯსა ცას!