ღმერთო, განა რას გთხოვ ამდენს,

ვიდრე კარს შემიღებ სულეთს,

ცივი ზამთრის დადგომამდე

ერთხელ გამომიზაფხულე.

არც სტავრა და ოქსინონი,

ბროლის კოშკი, ვერცხლის ღობე -

არ მსურს,

ოღონდ იადონი

გულში ამომიგალობე.

როცა ოქროს წვიმა ცრიდა,

გამახსენე იგი ხანი,

ქნარის ჟღერა მეცხრე ციდან 

თუ კვლავ ჩემად შევიცანი.

თუ რომ დარდი გაიეფდა,

რაც ამ წლებმა მომითვალეს, -

გულხელს თვითონ დავიკრეფ და

თვითონ დავიხუჭავ თვალებს.