გონებავ, ნუთუ კიდევ რამეს გამონახავდი,

რაიც არ უთქვამთ აღზევებულ ლექსის სტრიქონებს,

ამაო არის სიყვარულის ძველი ღაღადი,

რადგან შენს ქებად ახალს ვერას გამოვიგონებ.

ყველა სიძველე, მეგობარო, როდი ძველდება,

ამიტომ ლოცვად ვიმეორებ კუბოს კარამდის,

რომ უშენობა, ვით პირველ დღეს, კვლავ მიძნელდება,

რომ შენ ჩემი ხარ და მე შენი აწ და მარადის.

მარადიული სიყვარული არ იჟანგება,

არ იმტვერება აწყვეტილი დროის თარეშით,

და თუ სიბერე ააცილა ტრფობას განგებამ,

თვითონ სიბერე გახდა მისი პირისფარეში.

თუმც ჩემი გრძნობა გარეგნულად გავდა წვალებას,

ვერ ეღირსება დრო ტრფიალის გარდაცვალებას.

Whats in the brain that ink may character

Which hath not figured to thee my true spirit?

Whats new to speak, what new to register,

That may express my love or thy dear merit?

Nothing, sweet boy; but yet, like prayers divine,

I must, each day say oer the very same,

Counting no old thing old, thou mine, I thine,

Even as when first I hallowd thy fair name.

So that eternal love in loves fresh case

Weighs not the dust and injury of age,

Nor gives to necessary wrinkles place,

But makes antiquity for aye his page,

Finding the first conceit of love there bred

Where time and outward form would show it dead.