ეღების კარი გაზაფხულისა,

დროთა ცვალებით დანერგულისა. 

მოგივალსთ ჟამი სიხარულისა, 

თვისთანა მქონე შვება სრულისა: 

ვისაც ხელთ გქონდესთ ნება გულისა, 

იგემეთ სიტკბო სიყვარულისა!

ეჰა ჩვეულნო ყოფნას დიდებით, 

აწ რად ხართ ბურვილ ჭმუნვის რიდებით? 

ნუ ჰგონებთ თავთა ბედ-განკიდებით... 

ნიავმან ყვავილთ სუნთ მოზიდებით 

გახაროსთ მოსვლა ფერად მკულისა - 

ვისაც ხელთ გქონდესთ ნება გულისა, 

იგემეთ სიტკბო სიყვარულისა.

თუმცა ზამთარი აზრობს ყვავილთა, 

და აგდებს ხეთა მწარედ განძრცვილთა, 

გარნა ჟამთ ცნობით მათგანვე ხილთა 

ჯერ არს ველოდეთ პირველებრ ტკბილთა: 

ეს არს ზნე დროთა სიარულისა! 

ვისაც ხელთ გქონდესთ ნება გულისა, 

იგემეთ სიტკბო სიყვარულისა.

უწყოდეთ ესე ცნობა მყარითა, 

რომ დრო მოგივალსთ კეთილ დარითა: 

იხილავთ ვარდსა სახე მტკბარითა! 

თუ არ შეჰკრთებით მისის ნარითა, 

სიმხნეს მოიგებთ წამლად წყლულისა. 

ვისაც ხელთ გქონდესთ ნება გულისა, 

იგემეთ სიტკბო სიყვარულისა.

ჰოი, ვინც არებთ თავისუფლებით, 

ნუ ეტრფით ვარდსა გარშემოვლებით. 

მიეახლენით გულისა ხლებით! 

და თუ არ მოჰკვდეთ უდროდ დღე-კლებით, 

იხილოთ განხსნა ბედ-შეკრულისა. 

ვისაც ხელთ გქონდესთ ნება გულისა, 

იგემეთ სიტკბო სიყვარულისა!